Przejdź do zawartości

Metoda Callana

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Metoda Callana – metoda nauki języka obcego, wprowadzona przez Robina Callana w 1960. W dużej mierze bazuje na metodzie audio-lingwalnej, która była używana w armii w celu szybkiego nauczenia żołnierzy języka mówionego. Metoda jest obecnie stosowana w wielu szkołach.

Założenia

[edytuj | edytuj kod]

Nauka opiera się na konwersacji. Uczniowie są wyrywkowo pytani o różne rzeczy związane ze słownictwem wprowadzanym na danej lekcji i przy braku czasu na głębsze zastanowienie się – mają udzielać odpowiedzi[1]. Założeniem jest używanie wyłącznie języka nauczanego bez podpowiedzi w języku ojczystym uczniów. Duży nacisk kładzie się na powtórzenia materiału, bowiem w tej metodzie uczniowie nie mogą zapisywać nowych słówek i robić notatek. Nauczyciel ma za zadanie natychmiastowe poprawianie błędów w wypowiedziach uczniów. Autorzy metody Callana twierdzą, iż nauka języka za pomocą tych technik przypomina sposób, w jaki języka uczy się dziecko – słuchając i automatycznie powtarzając, a gramatyki ucząc się niejako „przy okazji”, poprzez obserwację wzorców. Jednak rodzaj stosowanych pytań, konieczność odpowiedzi całym zdaniem i pamięciowe uczenie się reguł i terminów gramatycznych wykluczają takie podobieństwo. Wielokrotne powtarzanie danego zdania i nacisk na poprawność wskazują, iż metoda jest oparta na podejściu behawiorystycznym, który zakłada naukę poprzez wytwarzanie nawyków.

Metoda w praktyce

[edytuj | edytuj kod]

Materiał jest podzielony na etapy (ang. stages). Każdy kolejny etap bazuje na poprzednim. Słówka na każdym etapie pochodzą z różnych dziedzin.

Pytania zadawane przez lektora mają ścisły związek z przyswajanymi pozycjami leksykalnymi.

Zalety metody

[edytuj | edytuj kod]
  • Uczeń zmuszany jest do mówienia, co likwiduje nieśmiałość
  • Nauka pod określonym kątem (FCE)
  • Aktywny udział uczniów w lekcji
  • Różnorodność słownictwa

Wady metody Callana

[edytuj | edytuj kod]

Metoda ta ma również wielu krytyków. Do najczęściej zarzucanych wad zalicza się[2]:

  • Nieuwzględnianie narodowości, a zarazem języka macierzystego uczniów. Powoduje to niezrozumienie wielu zasad gramatycznych
  • Niska atrakcyjność lekcji i szybka utrata zainteresowania ucznia – metoda wykorzystuje w większości dryl i automatyzację
  • Metoda nie popiera samodzielnego myślenia ucznia, odtwórcza nauka
  • Nauczana jest archaiczna wersja języka angielskiego
  • Zbyt wysokie tempo zajęć (240 słów na minutę, podczas gdy normalna szybkość wynosi 170)
  • Metoda nie pomaga porozumieć się w nietypowych sytuacjach
  • Metoda nie uczy dobrze czytania i pisania, jest skoncentrowana na mówieniu
  • Jest konserwatywna i nie uwzględnia najnowszych zdobyczy naukowych
  • Nie sprawdza się przy nauce zaawansowanej[1]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Łukasz Błażejewski: Metody nauczania języków obcych. [dostęp 2017-07-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-07-29)].
  2. D. Maciejewska, K. Kłapa: Języki metodą ponaddźwiękową. [dostęp 2008-06-30]. (pol.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]